Pseudoinstalacja ArchLinux offline, krok po kroku

Kilka dni temu pobrałem ArchLinux ISO, aby przeprowadzić instalację w domu. Po wcześniejszym korzystaniu z innych dystrybucji, które pozwalają zainstalować przynajmniej minimalną bazę danych z płyty CD, chciałem zrobić coś podobnego, ale co ciekawe, proces instalacji Arch nie jest przeznaczony dla komputera, który nie ma dostępu do Internetu (skutki uboczne życia deweloperów w pierwszym świecie).

W moim przypadku miałem już Windows 7 (z partycją rozruchową i systemową) i Fedorą (z jej wymianą i partycją dedykowaną / rozruchową) na moim dysku. Pomysł polegał wtedy na zainstalowaniu Arch w miejscu, w którym wcześniej znajdowała się Fedora, bez niszczenia systemu Windows w trakcie.

Pseudoinstalacja ArchLinux offline

Cóż, wystartowałem z płyty Arch CD, wybierając x86_64 i bez zbędnych ceregieli zostawiłem mnie przy konsoli. Pomyślałem: „Wow, ci faceci poważnie nie chcą być początkującymi dystrybutorami… dobra, zagrajmy dalej i zobaczmy, co się stanie”.

Wymieniłem katalog, w którym miałem sprawdzić, czy jest jakaś dokumentacja i odkryłem, że rzeczywiście jest tam tekst z podstawową instrukcją instalacji. Napisałem to, co było istotne na kartce papieru (nie mam w domu drukarki) i zabrałem się do pracy.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, była zmiana układu klawiatury na hiszpański z Hiszpanii, co było łatwiejsze niż się spodziewałem (jest nawet ciekawie nazwany nas-akcenty):

loadkeys es

Następną rzeczą było zamontowanie zewnętrznego dysku, aby zapisać kopię MBR na wypadek problemów i przy okazji zapisać ważne informacje, które miałem w mojej Fedorze:

mkdir -p / mnt / tmp1 && mount / dev / sdb1 / mnt / tmp1 dd if = / dev / sda of = / mnt / tmp1 / mbr.bin bs = 512 count = 1

Na szczęście LiveCD Arch obsługuje NTFS i ma wbudowany Komandor o północy (MC), więc w mgnieniu oka skończyłem zapisywać resztę informacji.

Następnie odmontowałem dysk, usunąłem katalog tymczasowy i fizycznie usunąłem dysk zewnętrzny, aby zmniejszyć ryzyko potencjalnych „katastrof”.

umount /mnt/tmp1 && rmdir /mnt/tmp1

Sformatowałem więc partycje, zamontowałem partycję root i rozruchową i włączyłem swap:

mkfs -t ext4 / dev / sda3 mkfs -t ext4 / dev / sda6 mount / dev / sda6 / mnt mkdir -p / mnt / boot mount / dev / sda3 / mnt / boot swapon / dev / sda5

Następnym krokiem była moja pierwsza przeszkoda:

pacstrap /mnt base

Arch naturalnie próbował szukać baz danych repozytoriów na niektórych serwerach lustrzanych i nie był w stanie znaleźć żadnego, wszystkiego pacstrap Stworzyło to strukturę katalogów w / mnt, bardzo zorganizowaną, ale oczywiście pustą.

Przez telefon zapytałem kilku znajomych, którzy używają Arch, czy nie ma możliwości zainstalowania bez dostępu do Internetu przynajmniej tych samych pakietów, które są na LiveCD, bez konieczności kopiowania repozytorium na dysk, i powiedzieli mi, że przynajmniej nie wiedzieli, jak to zrobić.

Uważam, że wyzwanie techniczne jest interesujące, więc pomyślałem: `` Jeśli Arch jest w stanie zalogować się w trybie LiveCD, powinien być w stanie zainstalować na dysku twardym co najmniej w tym samym trybie '', więc spróbowałem ręcznie skopiować pliki i wykonać następujące czynności resztę samouczka (z kilkoma innymi drobnymi zmianami), aby zobaczyć, co się stało:

rsync -avl / {bin, etc, home, lib, lib64, opt, root, sbin, srv, usr, var} / mnt arch-chroot / mnt genfstab -p / >> / etc / fstab echo hpc> / etc / nazwa hosta ln -sf / usr / share / zoneinfo / Cuba / etc / localtime locale-gen

Następnym krokiem była moja kolejna przeszkoda:

mkinitcpio -p linux

Polecenie to spowodowało błędy, po przeczytaniu instrukcji obsługi i zawartości plików /etc/mkinitcpio.conf y /etc/mkinitcpio.d/linux.preset, Zrozumiałem, że polecenie nie może znaleźć pliku vmlinuz-linux, więc nacisnąłem Ctrl + D, aby wyjść ze środowiska chroot i szukałem dowolnego pliku, który wyglądał tak:

find / -type f -iname "*vmlinuz*"

Zdarza się, że LiveCD Archa montuje pliki rozruchowe w katalogu / biegać /, więc zdecydowałem się skopiować je do mnie / bagażnik / aby mieć je pod ręką w moim środowisku chroot:

cp /run/archiso/bootmnt/arch/boot/[memtest,intel_ucode.img} / mnt / boot / cp / run / archiso / bootmnt / arch / boot / x86_64 / * / mnt / boot / arch-chroot / mnt

Ponieważ kolejnym błędem, który znalazłem podczas eksperymentowania z mkinitcpio, było to, że nie można znaleźć etykiety partycji głównej, zapisałem jej identyfikator UUID (który zidentyfikowałem za pomocą polecenia blkid), aby użyć go z poleceniem, które ostatecznie wyglądało tak:

mkinitcpio -p linux -k /boot/vmlinuz root=UUID=d85938aa-83b8-431c-becb-9b5735264912

Tym razem kompilacja zakończyła się pomyślnie, tylko z kilkoma ostrzeżeniami o modułach, których nie można znaleźć, ale w moim przypadku nie były potrzebne. Na wszelki wypadek ponownie wygenerowałem fstab, ale tym razem podając UUID:

genfstab -U -p / > /etc/fstab

Pomyślałem: no cóż, wreszcie postęp. Następnie zmieniłem hasło i zainstalowałem bootloader.

passwd grub-install --target = i386-pc --recheck / dev / sda grub-mkconfig -o /boot/grub/grub.cfg

Wreszcie, aby być metodycznym, ponownie nacisnąłem Ctrl + D, aby wyjść z chrootowanego środowiska, zdemontowałem wszystko i uruchomiłem ponownie, aby zobaczyć, co się stało:

umount / mnt / boot umount / mnt reboot

Komputer zrestartował się pokazując menu Grub z Arch (Windows nigdzie się nie pojawił), więc wybrałem to i wszystko wydawało się ładować dobrze, aż ... system wskazał, że były błędy, które powinienem sprawdzić następującym poleceniem:

journalctl -xb

Analizując błędy, zauważyłem, że większość można zignorować, ale ostatni był niezwykły, mówiąc mi, że nie można znaleźć plymouth.

Natychmiast pomyślałem: „Plymouth ??? Czego do cholery potrzebuje konsolowe środowisko rozruchowe? To nie wydaje się zbyt KISS. Z pewnością tego nie powiedziałem i nie potrzebuję tego ”.

Ale żeby być praktycznym, pomyślałem: „No, ale przynajmniej powinno się do niego odwoływać w jakimś pliku, zobaczmy…”:

find /etc -type f -print0 | xargs -0 grep -i "plymouth"

Zaskakujące jest, że w katalogu konfiguracyjnym nie pojawił się plik z ciągiem tekstowym „plymouth”. Pomyślałem wtedy: «Och, więc ... zmuszasz się do mnie? zobaczmy, jak przyswoisz sobie „armatę” (jak mówimy na Kubie) i „zbudowałem” plymouth od podstaw:

vi / usr / bin / plymouth chmod 755 / usr / bin / plymouth

Dla tych z Was, którzy zastanawiają się, co umieściłem w tym pliku, oto zawartość w jego chwalebnej całości:

#! / bin / sh wyjście

Ponownie uruchomiłem ponownie, spodziewając się błędu i ... o dziwo, systemd był zadowolony, że znalazł ten „niezbędny komponent”, ponieważ zakończył proces uruchamiania i bez dalszej zwłoki zostawił mnie w konsoli. Ponieważ nie mogłem uwierzyć własnym oczom, zdecydowałem się „odinstalować” plymouth i zrestartować, aby zobaczyć, co się stanie:

rm -fr / usr / bin / plymouth reboot

O dziwo, tym razem system uruchomił się cicho, nie denerwując mnie dalej nieobecnością Plymoutha. (Bez komentarza)

Dodawanie systemu Windows do GRUB

To było wtedy, aby dodać wpis Windows do GRUB. Ponieważ tradycyjne trasy nie działały (połączenie grub-mkconfig z sonda os nie wydawało się działać dobrze), zdecydowałem się stworzyć wpis ręcznie, dla którego potrzebowałem wykryć ciąg bootloadera systemu Windows oraz UUID partycji rozruchowej:

mkdir -p / mnt / winboot && mount / dev / sda1 / mnt / winboot grub-probe --target = hints_string / mnt / winboot / bootmgr grub-probe --target = fs_uuid / mnt / winboot / bootmgr

To odpowiednio zwróciło mi te dwa ciągi:

--hint-bios=hd0,msdos1 --hint-efi=hd0,msdos1 --hint-baremetal=ahci0,msdos1
DC788F27788EFF8E

W ten sposób zweryfikowałem, czy zwrócony UUID był taki sam, jak ten uzyskany dla tej partycji podczas wykonywania polecenia blkid. Konieczne było wtedy wygenerowanie niestandardowego wpisu GRUB z tymi danymi:

vi /etc/grub.d/40_custom

W swojej treści:

#! / bin / sh exec tail -n +3 $ 0 # Ten plik zapewnia łatwy sposób dodawania własnych wpisów menu. Po prostu wpisz # pozycje menu, które chcesz dodać po tym komentarzu. Uważaj, aby nie zmienić # linii 'exec tail' powyżej. menuentry "Microsoft Windows 7 SP1" --class windows --class os {insmod part_msdos insmod ntfs insmod search_fs_uuid insmod ntldr search --fs-uuid --set = root --hint-bios = hd0, msdos1 --hint-efi = hd0, msdos1 --hint-baremetal = ahci0, msdos1 DC788F27788EFF8E ntldr / bootmgr}

Po wykonaniu tego kroku postanowiłem ustawić Windows jako domyślny system operacyjny, aby moja żona nie wpadała w panikę, a siostrzenica mogła grać w swoje Barbie, gdy przyjdzie. W tym celu po prostu wyedytowałem plik / etc / default / grub i ustawiłem wejście na domyślne uruchamianie i limit czasu na zaledwie 3 sekundy.

GRUB_DEFAULT = 2 GRUB_TIMEOUT = 3

Pozostało tylko ponownie wygenerować konfigurację GRUB-a i zrestartować:

grub-mkconfig -o /boot/grub/grub.cfg reboot

Na szczęście wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami. Wybrałem wpis Windows i zaczęło się szczęśliwie.

Jak widać, co najmniej jedną pseudoinstalację ArchLinux offline można wykonać krok po kroku, nie będąc w trybie online tylko z płytą CD, chociaż oczywiście to, co zostanie zainstalowane na dysku twardym, jest zasadniczo LiveCD, ale przynajmniej może uruchom system, skopiuj pliki i uruchom niektóre aplikacje.

Na szczęście Sandy (KZKG ^ Gaara) zatrzymał się i skopiował repozytorium Arch (za co jestem bardzo wdzięczny), więc planuję wkrótce dokończyć prawdziwą instalację offline, ale to będzie inna historia. Mogę was zapewnić, że przez długi czas trochę tęskniłam za tego rodzaju zabawnymi eksperymentami. Tak naprawdę, gdybym miał czas, łączność w domu i pewne warunki materialne, prawdopodobnie spróbuję stworzyć niestandardową dystrybucję opartą na LFS, co byłoby znacznie przyjemniejszym projektem. 😉