Programowanie w bashu - część 1

Chociaż zwykle używamy go do operacji administracyjnych lub zarządzania plikami, plik wygoda de Linux rozszerza swoją funkcjonalność daleko poza ten cel, umożliwiając nam programowanie skrypty Ten przewodnik nie ma stanowić pełnego odniesienia do programowania Bash, ale raczej wprowadzenie do podstawowych poleceń i struktur, które pozwolą nam rozszerzyć możliwości naszego systemu GNU / Linux.

Co to jest „skrypt”?

Zasadniczo mówimy, że jest to plik zawierający kod napisany w określonym języku programowania, którego system używa do określonego zadania. Nie musi mieć zewnętrznego wejścia ani interfejsu graficznego, ale musi powodować wyjście przetworzonych danych (nawet jeśli użytkownik ich nie widzi).

Język używany przez Bash jest definiowany przez jego własny interpreter i łączy składnię innych powłok, takich jak Korn Shell (ksh) lub C Shell (csh). Wiele poleceń, które są zwykle używane w konsoli, może być również używanych w skryptach, z wyjątkiem tych, które dotyczą ściśle określonej dystrybucji.

Struktura skryptu

Na początek musimy mieć edytor tekstu i chęć programowania. Pliki, które zapisujemy z rozszerzeniem .sh mogą być wykonywane (lub interpretowane) przez konsolę, o ile pierwsza linia jest następująca:

#! / bin / bash

Mówi to systemowi, aby użył konsoli do uruchomienia pliku. Dodatkowo znak # umożliwia wpisywanie komentarzy. Aby stworzyć najprostszy przykład, dodajemy jeszcze jedną linię, widoczną na poniższym obrazku:

Polecenie echo wyświetla komunikat na ekranie, w tym przypadku typowy komunikat „Hello world!” Jeśli go zapiszemy i wykonamy za pomocą konsoli, zobaczymy wynik.

Podstawowe polecenia

Następujące polecenia są typowe i bardzo przydatne w przypadku każdego typu programu. Wyjaśniamy, że jest ich o wiele więcej, ale na razie omówimy następujące.

Aliasy: umożliwia zastąpienie ciągu słów krótszym, co umożliwia redukcję kodu.

# Tworzymy alias o nazwie per z adresem aliasu folderu #Downloads per = '/ home / user / Downloads' # Za każdym razem, gdy chcemy go użyć, musimy tylko wywołać # nowe słowo na #Aby zniszczyć ten alias, używamy unalias unalias na

przerwa: umożliwia natychmiastowe wyjście z pętli for, while, till lub wybór pętli (szczegółowo omówimy pętle później)

# Stwórz pętlę, która przypisze liczby od 1 do 5 # dla każdego "obrotu pętli" dla licznika w 1 2 3 4 5 do # Drukujemy bieżącą wartość zmiennej #counter, która jest analizowana przez znak $ echo "$ counter" #Jeśli wartość licznika jest równa 3, jeśli [$ counter –eq 3] to # Przerwa kończy pętlę i kończy przerwanie

continue - Podobnie jak break, z tą różnicą, że ignoruje bieżącą pętlę i przechodzi do następnej.

# Utwórz pętlę, która przypisze liczby od 1 do 5 # dla każdego „obrotu pętli” dla licznika w 1 2 3 4 5 do # Jeśli wartość licznika jest równa 3, jeśli [$ counter –eq 3] to # Kontynuuj zapobiega analizie pozostałej części bieżącego cyklu poprzez przejście do następnej rundy, to znaczy, że # wartość 3 nie zostanie wydrukowana. continue fi echo "$ counter" gotowe

deklaruj: deklaruje zmienne i przypisuje im wartości, podobnie jak w typie (działają w ten sam sposób). Możemy to połączyć z kilkoma opcjami: -i deklaruje liczby całkowite; -r dla zmiennych tylko do odczytu, których wartości nie można zmienić; –A dla macierzy lub „tablic”; -f dla funkcji; -x dla zmiennych, które można „wyeksportować” poza środowisko samego skryptu.

deklaruj –i num = 12 deklaruj –x pi = 3.14

help: pokazuje pomoc dla konkretnego polecenia.

Jobs: pokazuje uruchomione procesy.

#Dzięki –c pokazujemy nazwy poleceń, z –p # pid (identyfikator procesu) każdego procesu. Jobs -cp

let: oblicz wyrażenie arytmetyczne

niech a = 11 niech a = a + 5 # Na koniec wypisujemy wartość a, która wynosi 16 echo "11 + 5 = $ a"

local: tworzy zmienne lokalne, które powinny być używane najlepiej w funkcjach samego skryptu, aby uniknąć błędów. Możesz używać tych samych funkcji, co w poleceniu deklaruj.

local v1 = "To jest zmienna lokalna"

wylogowanie: umożliwia całkowite wylogowanie się z powłoki; przydatne w przypadkach, gdy pracujemy z więcej niż jednym oknem powłoki, w których polecenie wyjścia pozwoli na zakończenie tylko jednego okna na raz.

printf: umożliwia drukowanie danych i formatowanie ich. Ma wiele opcji, więc wspomnimy o kilku.

#% f jest drukowane jako liczba zmiennoprzecinkowa, n dla nowej linii printf "% fn" 5 5.000000 # & d pozwala na przekazywanie liczb dziesiętnych jako argumentów printf "Istnieje% d zleceń o wartości w% d dolarach.n" 20 500 Istnieją 20 zamówień o wartości 500 dolarów.

czytaj: odczytaj wiersz ze standardowego wejścia (moduł używany do ładowania danych np. przez klawiaturę). Możemy podać opcje takie jak: -t, aby podać limit czasu czytania; -a, aby każde słowo było przypisane do pozycji w tablicy aname; -d, aby użyć separatora, który zostanie zapisany na końcu wiersza; pośród innych.

echo "Wpisz swoje imię i naciśnij ENTER" # Przeczytaj nazwę zmiennej przeczytaj nazwę echo "Twoje imię to $ name"

type: opisuje polecenie i jego zachowanie. Przydatne może być poznanie definicji danych dla każdego polecenia.

type –a '[' #type mówi nam, że [jest poleceniem wbudowanym Shell [jest poleceniem wbudowanym powłoki Shell # -a pozwala znaleźć katalogi, które zawierają # plik wykonywalny o podanej nazwie. [to / usr / bin / [

ulimit: ogranicza dostęp i wykorzystanie pewnych zasobów systemowych do procesów, idealne dla programów, które umożliwiają zmiany administracyjne lub które są przeznaczone dla różnych typów użytkowników. Ustalając limit, piszemy liczbę reprezentującą kilobajty limitu.

#Widzimy nasze obecne ograniczenia ulimit –a # -f pozwala ograniczyć użytkownikom możliwość tworzenia plików większych niż 512000 Kb (500 #Mb) ulimit –f 512000 # -v ogranicza pamięć wirtualną procesu. ulimit –v 512000

czekaj: czekaj na kontynuację określonego procesu lub zadania.

# Skrypt czeka na wykonanie procesu pid # 2585

czekaj 2585

Inne przydatne polecenia, które możemy dodać do skryptów, są reprezentowane przez symbole.

!!: uruchom ponownie ostatnie polecenie

! wer: wykonuje ostatnie polecenie, które rozpoczęło się od wyrażenia „wer”.

'==', '! =', '>', '<', '> =' i '<=': operatory relacyjne.

|: Operator OR zwykle używany do łączenia dwóch wyrażeń regularnych.

: komenda ucieczki, która umożliwia formatowanie wyrażeń. Na przykład: a dla alarmu dźwiękowego, n dla nowej linii, b dla cofnięcia, itp.